Книги, похожие на «Людмила Трубецкая, На новое в надежде…»

На момент задумки книги их было «33», сейчас немного больше… Автор приглашает Читателя в тот самый «1», в котором есть немного от каждого из «33». Также автор благодарит читателя за доверие и чтение; музу за вдохновение и муки; экспертов за критику; родных и близких за поддержку и помощь.

Вот мой сосед опять, Скрипнув спиной, к стене Ляжет, промнёт кровать, Вроде бы всё, но нет. Нет, он не спит, не спит. Знает, что не беда Эта шестёрка. С ним Что-то совсем не так.

Этот сборник стихов посвящён любви. Такой, как она есть. Первозданной, чистой, без примеси условий, выгоды, расчёта, без ожидания ответа. Это редкий бриллиант, такая любовь. Книга будет интересна тому, кто любит, тому, кто надеется и верит в чудо. Кто-то, возможно, найдёт в ней отголоски своих чувств, своих мыслей, своих мечтаний. Может быть, кто-то влюбился впервые, а у кого-то это зрелое чувство последней любви... Или же кто-то пережил такую любовь в своей жизни. Приятного прочтения, размышления, мечтаний и, возможно, встречи с той самой, единственной и неповторимой, любовью.

Պատկանյանի մոտ 50 մանկական բանաստեղծությունների մեծ մանսը սերտորեն առնչվում էր իր պոեզիայի ընդհանուր մոտիվներին, ելնում հայրենասեր քաղաքացի դաստիարակելու նպատակադրումից: Օրինակ, «Օրորոցի երգը» բանաստեղծության մեջ հոգնատանջ մայրը հրավիրում է զանզազան թռչունների: Պատկանյանը պահանջում էր մարտական դաստիարակություն, որովհետեւ ըստ նրա երեխան պետք է դառնար հայրենասեր, հայրենիքի մարտիկ: Պատկանյանի հասարակական – քաղաքական հայացքների հետ անմիջականորեն կապված «Մեծ» եւ «Արաքսի արտասուքը» բանաստեղծությունները վաղուց մտել են մանկական գրականության շարքեր: «Արաքսի արտասուքը» բանաստեղծության մեջ ոտանավորի իմաստը թանձրացվում է Արաքսի ափերով քայլամոլոր շրջող հեղինակին Արաքսի կողմից տրված պատասխանում: Այստեղ Պատկանյանի խոհն արտահայտում է վշտահար Արաքսը, որ պատմում է իր «բյուրավոր ցավերը», հիշում անցյալի փառավոր օրերը: Զուտ մանկական բանաստեղծություններից ուշագրավ են Պատկանյանի «Ճար», «Գութ», «Ձմեռ», «Պտուղներ» ստեղծագործությունները, որտեղ հեղինակը դրսեւորում է իր ամբողջ հումանիզմը եւ մտահոգությունը հայ ազգի ճակատագրի նկատմամբ: «Պտուղներ» ոտանավորի մեջ պտուղներն ակամա հիշեցնաում են նան հայրենիքը: Սոցիալական խնդիրներին անդրադարձող «Ձմեռ» եւ «Ներ տարի» ոտանավորներում Պատկանյանը մանկան զվարճության կողքին հիշում է նաեւ նրա կարիքավոր լինելը: Պատկանյանը շարունակում է Աբովյանից սկսվող լուսավորության եւ ուսման թեման: Այդպիսիք են «Ամենամեծ անբախտություն», «Խելոք երեխան», «Ժրաջան տղան», «Վարժատուն» բանաստեղծությունները: