Книги, похожие на «Ignacy Krasicki, Przestroga młodemu»

Ciesz się klasyką! Miłego czytania!

Hinduski bóg Kryszna jest zachwycony lotusem – zachwycającym, delikatnym kwiatem. Stwierdza, że nie ma wśród ludzi tak pięknych, jak lotus.Dochodzi jednak do wniosku, że może to zmienić i na wzór kwiatu stwarza cudowną dziewczynę. Będzie musiał podjąć próbę znalezienia dla niej właściwego miejsca.Bądź błogosławiona to adaptacja hinduskiej legendy, w której Henryk Sienkiewicz przedstawia zależności piękna i poezji. Utwór powstał w 1894 roku, jest realizacją fascynacji filozofią i kulturą Wschodu, mitologią i dalekimi podróżami.

Ciesz się klasyką! Miłego czytania!

W przydrożnej karczmie prowadzonej przez żydowską rodzinę pojawia się tajemnicza dama. Okolica jest biedna i brzydka, a życie nie jest łatwe. Nieznajoma przywozi ze sobą kawałek innego świata.W zajeździe życie toczy się wokół spraw drobnych. Mendel Szapir i jego żona Ruchla krzątają się po biednym obejściu – zamiatają, gotują i liczą każdy grosz. Nie widać nadziei na jakąkolwiek poprawę bytu. Pojawienie się karety z wielką damą jest wydarzeniem – zawsze to dodatkowy dochód. Kiedy zapadła noc, nagle w tej niegościnnej okolicy pojawia się coś pięknego – śpiew. Tajemnicza nieznajoma okazuje się być wielką śpiewaczką, a jej głos przynosi ulgę i nadzieję. Eliza Orzeszkowa jest jedną z najważniejszych pisarek polskich epoki pozytywizmu. Jej utwory cechuje ogromne wyczucie problemów społecznych – w mowie pogrzebowej Józef Kotarbiński nazwał ją wręcz „czującym sercem epoki”.

Obrazek znad Niemna. Tym razem autorka zabiera nas na spacer botaniczny po lesie. Kwiaty, krzewy i runo potraktowano tu jak pełnoprawnych bohaterów. Sielanka.W opowiadaniu tym fabuła nie istnieje, od początku do końca jest to poetycki opis boru na kresach. Idylliczna wizja lasu w najpiękniejszym momencie lata służy wyłącznie pokazaniu piękna ziemi – i mistrzostwa pióra. Oczywiście pod warunkiem, że ktoś ceni bukoliki Orzeszkowej, bo nie wszystkim smakują one tak samo. Eliza Orzeszkowa jest jedną z najważniejszych pisarek polskich epoki pozytywizmu. Jej utwory cechuje ogromne wyczucie problemów społecznych – w mowie pogrzebowej Józef Kotarbiński nazwał ją wręcz „czującym sercem epoki”.