Книги, похожие на «Артур Конан Дойл, Pies Baskerville'ów»

Bohaterka opowiadania, Frania Marulkowa, pędzi stabilne, drobnomieszczańskieżycie kobiety w średnim wieku. Wolne od trosk o potrzeby materialne,ale dalekie od szczęścia.Rozgoryczona długimi latami nieudanego pożyciamałżeńskiego, jałowością powszedniej egzystencji, frustrację wyładowujeterroryzując starego, potulnego męża. Oziębła i pełna nienawiści do świata,przyjemność czerpie już tylko z jedzenia i wspólnych narzekań z sąsiadką.Bez porywów, pragnień, pożądań, Frania zgorzkniała, do niczego nie dążyi na nic nie oczekuje. Niedzielny spacer do parku miejskiego możeniespodziewanie odmienić jej życie.

Historię Czerwonego Kapturka znamy wszyscy w przeróżnych wersjach. Opowieść o dziewczynce w czerwonej czapeczce i wilku ma średniowieczne korzenie, a już w końcu XVII w. ukazała się w zbiorze baśni spisanych przez Charles'a Perraulta (1628–1703). Bracia Wilhelm i Jacob Grimmowie (1786–1859 i 1785–1863) uzupełnili ją o szczęśliwe (nie dla wilka!) zakończenie.Baśń ma charakter moralizatorski, została skomponowana tak, by przestrzegać dziewczynki i młode kobiety przed wdawaniem się w rozmowę z nieznajomym, który może przecież żywić bardzo niecne zamiary… Bohaterkę ukazuje jako osobę sympatyczną, ale naiwną, która nie rozpoznaje w wilku potwora i daje się namówić na niewinne przecież, a tak brzemienne w skutki zrywanie kwiatków. Co by się z nią stało, gdyby nie interwencja młodego myśliwego?Na pocieszenie warto wspomnieć, że w innych wersjach tej historii Czerwonemu Kapturkowi udaje się przechytrzyć wilka i sama ratuje się z opresji.

Świat widziany oczami nastoletniego chłopca, Kazia Leśniewskiego. Dzieciństwo bez idealizacji, ze wszystkimi jego radościami i smutkami. Szkoła i wakacje, pierwsze przyjaźnie, pierwsza naiwna miłość, pierwsze trudne, niekoniecznie właściwe decyzje i ich nieprzewidziane, bolesne skutki.Grzechy dzieciństwa przeniósł na ekran Krzysztof Nowak w 1980. Film zdobył główną nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Filmów dla Dzieci i Młodzieży w Tomar i nagrodę jury i publiczności na festiwalu w Gijon.Bolesław Prus (właściwie Aleksander Głowacki) był świetnym obserwatorem, co znalazło odzwierciedlenie w jego twórczości – nikt tak jak on nie opisywał nastrojów i mechanizmów społecznych. Współpracował z wieloma gazetami, m.in. „Niwą” i „Tygodnikiem Ilustrowanym”, a ukazujące się w „Kurierze Warszawskim”, opisujące życie miasta, „Kroniki” cieszyły się dużą popularnością. Brał udział w licznych inicjatywach społecznych i oświatowych.

Midrasze to przypowieści i anegdoty, które dzięki swojej łatwej w opowiadaniu formie, były przekazywane z pokolenia na pokolenie nauczając prawd judaizmu.Według tradycji żydowskiej są one częścią Tory, którą Mojżesz otrzymał od Boga, a którą zaczęto spisywać dopiero w pierwszych wiekach naszej ery. Niniejszy wybór 270 midraszy, dokonany przez Michała Friedmana, przybliża kulturę żydowską, jej zwyczaje i prawa przy pomocy niejednokrotnie zabawnych, a często przerażających, opowieści rabinicznych. Znajdziemy tu historie komplementarne do tych z chrześcijańskiego Starego Testamentu, jak również opowieści z życia żydowskich mędrców.

Baśń J. Ch. Andersena, której bohaterką jest Karusia, dziewczynka z ubogiej rodziny. Po pogrzebie matki zostaje przygarnięta przez dobrą kobietę, która wychowuje ją jak własną córkę.Karusia marzy o czerwonych bucikach, które widziała kiedyś na nogach królewny. Gdy w końcu udaje się jej takie otrzymać, nie potrafi myśleć o niczym innym niż uroda, stroje, ale przede wszystkim ukochane buciki. Baśń to przestroga przed tym, jak dobra materialne potrafią zawrócić w głowie.Hans Christian Andersen to duński autor żyjący w latach 1805–1875, jeden z najpopularniejszych baśniopisarzy. Pisał również powieści, opowiadania, sztuki teatralne i wiersze, ale to baśnie należą do jego najbardziej znanych utworów. Nie chciał jednak, by kojarzono je z twórczością tylko dla dzieci – kierował je do wszystkich, niezależnie od wieku.