Книги, похожие на «Amy Blankenship, Dança Da Lua»

Енви се радва на завиден живот. Страхотен брат, чудесно гадже и работа, за която всяко момиче мечтае… барман в най-популярните нощни клубове на града. Животът ú е прекрасен поне до момента, в който един от най-добрите ú приятели ú съобщава по телефона, че гаджето ú танцува мръсни танци в ”Лунен Танц”. Решението да си отмъсти повежда след себе си поредица събития, които отвеждат Енви в паранормален свят, чужд на всичко понзато досега. Свят, в който хора се превръщат в ягуари, вампири кръстосват улиците, а ангели оживяват на земята. Девон е шифтър-ягуар, мъжкар. Той е и един от съдържателите на ”Лунен Танц”. Животът му се преобръща за един миг. Преломна е нощта, в която зоркото му око е привлечено от танцуваща в клуба му апетитна червенокоса женска, въоръжена с цинично сърце и тейзър. Наоколо върлува война на вампири. Но няма сила, която да спре Девон да достигне до тази жена и да я направи своя.

Kyoko nasceu para lutar contra demônios e pensava que conhecia todas as regras, até fazer amizade com um vampiro híbrido e ser seduzida acidentalmente por seu mestre. Percebendo que o inimigo tem um coração, as linhas entre o bem e o mal tornam-se turvas, deixando Kyoko confusa e em um mundo de perigo. Agora, com um obcecado vampiro mestre perseguindo cada movimento dela e seu irmão gêmeo iniciando uma guerra de vampiros, Kyoko é trazida mais perto bem daquilo que deveria destruir.

Una serie di risvegli, catturati da un personaggio sconosciuto. Immagini e parole. Imbottigliati e collezionati.Libro illustratoPrologoFu il freddo a riportarmi nel mio corpo. La prima volta vagai come in un sogno. Mi sono ritrovato a casa dopo aver camminato per oltre due ore. Stringevo una scatola di latta arrugginita tra le mani. Dalle fessure pulsava una tenue luce blu. Tremavo. Non sapevo come ero arrivato davanti quella porta e come ero riuscito a ritornare. Iniziai a vomitare e persi i sensi.Quando ero bambino mio padre mi raccontava la storia del custode delle ombre. Una creatura terrificante dal busto umano, muso di formichiere, ali al posto delle braccia e zoccoli come piedi. Correva e volava lungo un recinto. Custodiva il passaggio tra mondo reale e mondo del sogno. Nel mondo del sogno c'erano tutti i desideri più intimi, le paure più spaventose, i ricordi, le pulsioni dell'umanità che rivivevano nei sogni. Emanavano una luce tanto forte da rendere la creatura quasi cieca. Di tanto in tanto qualcosa da quel luogo sfuggiva, sotto forma di ombra, alla custodia del guardiano, varcava il cancello e giungeva al mondo reale. Così mio padre mi spiegava il risveglio, l'uscita dal mondo dei sogni. Era il suo modo per spiegarmi quelle immagini, quelle parole che non sapevo da dove provenissero.Aprii la scatola e lo vidi per la prima volta. Danzava a mezz'aria. Come un fantasma. Il risveglio di una persona davanti ai miei occhi. Rimasi incollato a quella luce blu che baluginava. Era quello che rimaneva di un sogno, quello che era sfuggito al guardiano. Non sapevo a chi appartenesse né che cosa dovessi farci. Richiusi la scatola e la nascosi.Da allora colleziono ombre. Ecco ciò che raccolgo e colleziono. Scatole di latta che contengono i risvegli di qualcuno. Li custodisco io, il tempo necessario. Vago di posto in posto guidato da una forza a me ignota verso la prossima scatola, verso un altro risveglio. Non so esattamente cosa accada alle persone che lasciano quelle immagini e quelle parole. Mi piace pensare di dar loro sollievo. Certe volte alcuni risvegli svaniscono dalla mia collezione e mi sento leggero. So che un nodo è stato sciolto, il dolore si è tramutato in serenità, la paura di andare avanti è svanita. Forse un giorno accadrà anche a me. E sarà il nirvana.Ma adesso è l'alba e sono sulla strada. Io che sono il collezionista di ombre.

«Γυρνούσαμε πίσω. Είχε περάσει μόλις ένα δικό μας ηλιακό έτος από τότε που αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε βεβιασμένα και βιαστικά τον πλανήτη, αλλά γι 'αυτούς στην Γη είχαν περάσει 3.600 χρόνια. Τι θα βρίσκαμε;» Ο Nιμπίρου, o δωδέκατος πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος έχει τροχιά εξαιρετικά ελλειπτική, ανάδρομη και αξιοσημείωτα μεγαλύτερη από όλους τους άλλους. Για την ακρίβεια, για να πραγματοποιήσει μία ολόκληρη περιστροφή γύρω από τον ήλιο χρειάζεται περίπου 3.600 χρόνια. Οι κάτοικοι του, επωφελούμενοι από αυτή την κυκλική του προσέγγιση εδώ και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, μας επισκέπτονται συστηματικά , επηρεάζοντας κάθε φορά τον πολιτισμό, γνώσεις, τεχνολογία και λίγο πολύ όλη την εξέλιξη του ανθρώπινου γένους. Οι προπάτορες μας τους έδωσαν κατά καιρούς διάφορα ονόματα, αλλά ίσως, το πιο αντιπροσωπευτικό από όλα, είναι το όνομα “Θεοί’’. Ο Αζάκι και ο Πέτρι, δύο συμπαθητικοί κάτοικοι του περίεργου αυτού πλανήτη, επάνω στο διαστημόπλοιό τους, το ”Θεός” γυρνάνε στην Γη για να ανακτήσουν ένα πολύτιμο και μυστηριώδες φορτίο, κρυμμένο από την τελευταία φορά που βρέθηκαν εκεί. Μια ιστορία συναρπαστική, πνευματώδης αλλά και γεμάτη αγωνία, με διερμηνίες των ιστορικών γεγονότων που θα μπορούσαν να αναστατώσουν.

Некоторые легенды описывают его, как бога, другие говорят, что он дьявол, который хочет убить богов, чтобы получить свободу. Они дали ему имя… Дариус. Его план заключался в том, чтобы отправить каждого демона обратно в ад, его оружие ярость, которая бушует в нем. Спасая людей, которые избегал его, как опасную чуму, Дариус был ошеломлен, когда изумрудные глаза взглянули на него без страха. Едва ли Киоко знала, что один взгляд может соблазнить бога и разжечь его страсть, хотя прежде он знал только ярость. Окруженная стражами, которые любят и защищают ее, но есть ли у любого из них шанс против чернокрылого ангела или демонов, которые тихо вторглись в город? Киоко понимает, что трудно убежать от Дариуса, когда он быстрее, чем она.