Книги, похожие на «Gabriela Zapolska, Bydlę»

Historię Czerwonego Kapturka znamy wszyscy w przeróżnych wersjach. Opowieść o dziewczynce w czerwonej czapeczce i wilku ma średniowieczne korzenie, a już w końcu XVII w. ukazała się w zbiorze baśni spisanych przez Charles'a Perraulta (1628–1703). Bracia Wilhelm i Jacob Grimmowie (1786–1859 i 1785–1863) uzupełnili ją o szczęśliwe (nie dla wilka!) zakończenie.Baśń ma charakter moralizatorski, została skomponowana tak, by przestrzegać dziewczynki i młode kobiety przed wdawaniem się w rozmowę z nieznajomym, który może przecież żywić bardzo niecne zamiary… Bohaterkę ukazuje jako osobę sympatyczną, ale naiwną, która nie rozpoznaje w wilku potwora i daje się namówić na niewinne przecież, a tak brzemienne w skutki zrywanie kwiatków. Co by się z nią stało, gdyby nie interwencja młodego myśliwego?Na pocieszenie warto wspomnieć, że w innych wersjach tej historii Czerwonemu Kapturkowi udaje się przechytrzyć wilka i sama ratuje się z opresji.

Podczas spotkania księdza Kamińskiego ze szlachtą i żołnierzami pojawia się temat miłości wobec nieprzyjaciela.Kwestia ta jest bardzo trudna do zrozumienia dla wojaków, którzy przyzwyczajeni są do tego, by wrogowi zadawać śmierć. Ksiądz Kamiński, by pouczyć swoich towarzyszy opowiada o swoim doświadczeniu. Polecił kiedyś zabić grupę Żydów i był przekonany, że Chrystus będzie zadowolony z takiej ofiary. W nocy jednak przyśnił mu się pewien sen, który sprawił, że Kamiński musiał stanąć przed trudnym pytaniem…Z kurzem krwi bratniej to nowela Henryka Sienkiewicza, w której autor rozważa ważny problem chrześcijańskiej postawy wobec nieprzyjaciół i próby przełamania nienawiści. Porusza również kwestię zbiorowej odpowiedzialności – czy za złe uczynki swoich rodaków, zwłaszcza z przeszłości, muszą cierpieć niewinni współcześni? Utwór jest ważną wskazówką nie tylko dla XIX-wiecznego społeczeństwa polskiego, ale nie traci na aktualności również dzisiaj.

Wojna! – powiedziała zdyszana Marta – będą się wszyscy zabijać.Powrót do Niżpola w dużo mniej sielskich okolicznościach. Mali Charlęscy wciąż przeżywają dziecięce przygody, beztroskę Skarbów zdmuchnął jednak wiatr wielkiej historii. Zofia Żurakowska pokazała I wojnę światową z nietypowej perspektywy: widzianą oczami dzieci. Dobrze wiedziała, o czym pisze, w końcu Niżpol to literackie odbicie jej rodzinnego Wyszpola.Lektura obowiązkowa dla każdego, kto chce wiedzieć, co czytała młodzież w okresie 20-lecia międzywojennego. Książki Zofii Żurakowskiej, choć dziś zapomniane, cieszyły się wtedy dużą popularnością. Po II wojnie zostały usunięte z bibliotek przez cenzurę i przez pewien czas nie były wznawiane.Pożegnanie domu, to druga po Skarbach część nieukończonej trylogii opartej na wspomnieniach autorki. Trzecia, Nieporozumienie, nie wyszła poza sferę notatek – Zofia Żurakowska zmarła w 1931 roku na gruźlicę. Na jej nagrobku widnieje napis: autorka Pożegnania domu.

Królewska córka ma niezwykły talent – układa rymowanki ośmieszające konkurentów do swojej ręki. Gdy kolejny utwór okazuje się zbyt trafny i do jednego z adoratorów na stałe przylega przezwisko „Drozdobrody”, król ma dość ostrego języka córki. Postawia wydać ją za najmniej odpowiedniego kandydata. Księżniczka będzie musiała wykazać się wieloma umiejętnościami, żeby wydostać się z tarapatów.Nie tylko u Szekspira poskramia się złośnice.Bracia Jacob i Wilhelm Grimmowie byli XIX-wiecznymi niemieckimi naukowcami, autorami m.in. Słownika niemieckiego, jednak ich najbardziej znanym dziełem jest zbiór baśni, legend i podań ludowych. Choć od pierwszego wydania minęło już ponad 200 lat, baśnie braci Grimm wciąż bawią, straszą i inspirują kolejne pokolenia czytelników.