Книги, похожие на «Rabindranath Tagore, Babu z Najandżor»

Zbiór reportaży literackich publikowanych w roku 1909 na łamach „Tygodnika Ilustrowanego”.Losy unitów, które Władysław Stanisław Reymont opisał w tekstach „Z ziemi chełmskiej”, były dla samego autora bardzo interesujące. W celu zgłębienia ich historii przez jakiś czas przebywał nawet na terenach przez nich zamieszkałych, a więc na Chełmszczyźnie i na Podlasiu. Zasłyszane fakty umiejętnie połączył z fikcją literacką, nadając reportażom formę powieściową. Opisał w nich sytuację po zerwaniu po 1875 roku przez cara Aleksandra II unii kościoła katolickiego i prawosławnego, która poskutkowała okrutną rusyfikacją i nakazem przejścia na prawosławie. Jedną ze stosowanych metod było świadome skłócanie wyznawców różnych religii, które okazało się tragiczne w skutkach.

Ciesz się klasyką! Miłego czytania!

Naturalistyczne opowiadanie Władysława Stanisława Reymonta (1867–1925) z roku 1895, w którym poznajemy Gliniewicza, chłopa pracującego przy wyrębie, w granicznej sytuacji życiowej.Ponury obraz wyłaniający się z treści utworu, którego przekaz wzmacniają zastosowane przez Reymonta środki, takie jak surowa, prosta narracja, oschłość dialogów i liczne powtórzenia wymownych fraz, pozwalają czytelnikowi dogłębnie odczuć tragizm sytuacji bohatera. Naturalistyczna dokładność odtworzenia sytuacji stawia Reymonta w szeregu najprzedniejszych nowelistów polskich. Wiarygodność tekstu uzmysławia, że w swojej wczesnej twórczości autor potrafił ukazać psychologię postaci, której brak niejednokrotnie zarzucano pisarzowi w przypadku jego powieści.

Pięć ziarenek grochu w jednym strączku – a każde spotka inny los, gdy dojrzeją. Czasem wystarczy jeden mały groszek, by świat stał się piękniejszym miejscem.Na baśniach Hansa Christiana Andersena wychowały się całe pokolenia, a przecież niewiele brakowało, by wcale nie powstały. Marzeniem młodego Andersena była kariera aktorska, próbował też sił jako autor sztuk teatralnych, jednak na szczęście dla świata fantazji, nie osiągnął zbyt spektakularnych sukcesów. Wykształcenie zdobył dzięki stypendium królewskiemu. Był niespokojnym duchem, wiele podróżował, utrzymywał kontakty m.in. z Kierkegaardem i Dickensem. Baśnie, których uzbierało się kilka tomów, nie są jego jedynym dziełem, choć z pewnością najbardziej znanym. Sam podkreślał, że są przeznaczone zarówno dla dzieci, jak i dorosłych.

Przypadkowe spotkanie na cmentarzu prowadzi do dziwnej znajomości. Lekko senne opowiadanie o aniołach, emigracji, śmierci i… w sumie nie wiadomo czym.Los rzuca bohatera do obcego kraju. W obcym mieście rozrywkę znajduje w długich spacerach. Podczas jednego z takich spacerów trafia na cmentarz, gdzie odbywa pełną niedomówień rozmowę z przypadkowo spotkaną nieznajomą pochyloną nad grobem. Kilka miesięcy później spotyka tę samą damę na hucznym balu. Niestety, dla czytelnika niewiele z tego wszystkiego wynika. Eliza Orzeszkowa jest jedną z najważniejszych pisarek polskich epoki pozytywizmu. Jej utwory cechuje ogromne wyczucie problemów społecznych – w mowie pogrzebowej Józef Kotarbiński nazwał ją wręcz „czującym sercem epoki”.